Kiam en Venacio estis publikigita 26-an de marto en la jaro 1756 „Parolo agrabla de la popolo slovina“ de la franciskano Andrija Kaĉiĉ Mioŝiĉ, neniu povis pripensi, ke ĝuste tiu verko – „libro“, laŭ la  latina esprimo nomigita „libar“, estos la plej disvatigita kaj legita kroata libro, kiu estis presita en 64 eldonojn, kiu ĝis la hodiŭaj tempoj ne perdis sian allogecon.

         La verko estas kaj proza kaj dekversa en kiu li skribis kaj kantis pri la historio de la popola „slovina“, te. Kroata, ekde la plej malnovaj tempoj ĝis liaj tagoj. En la verko estis menciitaj speciale la herooj de la kroataj familioj el bataltempoj kontraŭ Turkoj. Lia „slovinismo“ estis ekde Nordo ĝis la Adriatika maro, kaj laŭ la sama principo ankaŭ samopinis  Ivan Gunduliĉ. Popolo nomigis tiun ĉi verkon: „Kantaron“ iĝinta tiel sentempa donaco, preskaŭ kiel popola kantaro, en kiu multaj samnomanoj de la menciitaj herooj „malkovris“ siajn antaŭulojn.